ذهن يکسان سينما و سارتر

نويسندگان بزرگ به شهسواران سرگردان از اين نظر شباهت دارند که هر دو نشانه هاي شورانگيز سپاسگزاري را در ديگران برمي انگيزند؛ ژان پل سارتر يکي از همين نويسندگان شهسوار بود. او هواخواه نوشتن بود، خواننده نمي خواست چرا که خود را مادرزاد نويسنده مي دانست و ذهني مطلق حماسي داشت. در اکتبر سال 1915 وقتي در دبستان هنري چهارم ثبت نام کرد، در اولين انشا نفر آخر شد، همين تجربه باعث شد تا فقط يک قانون را دنبال کند؛ صعود. براي تقويت توقعش و براي کتمان بي کرانگي اش، به تجربه عام توسل جست و در پيشرفت هاي پرنوسان کودکي اش نخستين آثار سرنوشتش را ديد.ادامه در روزنامه شرق