پیشترها فکر میکردم ارتباط مجازی با دیگران چه کار سرد و بیروحی است. وقتی نمیتوانی آدمی را ببینی و توی چشمهایش نگاه کنی و حرف بزنی، حرکاتش را به نظاره بنشینی و لحن صدایش را مرور کنی، چرا باید چنین ارتباطی برقرار شود.
امروز اما فکر میکنم چقدر خوب است که آدم بعضیها را نمیبیند و صدا و لحنشان را نمیشنود. اینطوری خاطرات کمتری برای عذاب کشیدن در خلوت پیدا میشود.
با کمک تکنولوژی، راحتتر میتوان دیگران را تحمل کرد.
3 نظرات:
چه كسي گفته است كه «چت»كردن بدآموزي دارد؟!
راست میگی.
اینطوری آدم هم گاهی احساس امنیت بیشتری میکنه حالا طرف میخواد مار هفت خط باشه یا گرگ بارون دیده.
چقدر دلم میخواست اون روزها بیام کافتون.حیف......
salam.man etefaghi yek bar fekr mikonam sale pish bod ke be siteton sar zadam,man daneshjoam to esfahan.hamishe be khodam migoftam in dafe ke biam tehran ba mahshad-dost dokhtaram va eshgham- miaym cofe ama... kheili narahat shodam az in kotole ha hata shoma ro ham natonestan tahamol konan. baraye har 2ton arezoye movafaghiat daram
ayat_foryou@yahoo.com
ارسال یک نظر