اعتراف

بی تا-چند سال پیش با دوستی در کافه ای نشسته بودیم و گپ می زدیم،من در معرض یک انتخاب قرار داشتم و او نمی دانست ،هیچ وقت مستقیم با هم حرف

نمی زدیم ،همیشه همه چیز را در لا به لای جملات کتاب هایی که خوانده بودیم و برای هم تعریف می کردیم ،می ریختیم.حداقل من اینطوری بودم و بعد از بیرون آمدن از کافه واقعا همه چیز حل شده بود و اگر قرار بود تصمیمی گرفته شود،گرفته می شد. در آن دیدار ، من که مدتی بود سارتر می خواندم واگزیستانسیالیسم،درآمدم که بله ،«انتخاب همیشه بر اساس موقعیت صورت می گیرد و موقعیت هم که همیشه متغیر است.»،دوست بیچاره من هم بی خبر از این که من می خواهم چه گهی بخورم،گفته ام(گفته سارتر را البته ) تایید کرد و بحثمان ادامه یافت.آن روز گذشت و من کاری که نباید را انجام دادم و می دانم که چقدر هم ان دوستم را مبهوت کردم،اگرچه به حرمت دوستیمان هیچ نگفت.

حالا دو باره مدت هاست که سارتر دست گرفته ام و می خوانم.این بار اما روی حرف زدن با هیچ دوستی را ندارم.دوباره دارم بر اساس موقعیتی که اگر آن روز مستقیم با دوستم حرف زده بودم،شاید در ان قرار نمی گرفتم ،تاییدیه می جویم.حالا فقط این جمله را می بینم که «یک مورد جزیی،یک عمل جزیی،تعیین کننده التزام کلی شخص نیست.»قبلا هم این را خوانده بودم،حتی زیرش هم خط کشیده بودم ولی همانطور که همه زوایای ان حرکت احمقانه را ندیده بودم ،یعنی نمی خواستم ببینم،این جمله را هم نادیده گرفته بودم.راستش را بخواهید من جمله های زیادی را حد اقل در این یک موردی که اشاره کردم، نادیده گرفته ام.